28 grudnia 2007 roku w Wilnie po raz pierwszy uroczyście obchodzono Święto Młodzianków.

Zabicie dzieci przez Heroda i zabójstwo dzieci poczętych, mają to samo źródło: „ojca kłamstwa” i „zabójcy od początku”, jak określił Pan Jezus szatana. Dlatego Święto Młodzianków jest przeżywane w różnych miejscach świata jako dzień modlitw o szacunek do życia oraz dzień wynagrodzenia za zbrodnie aborcji.

Jego symbolika jest szczególna. Herod pozabijał dzieci betlejemskie zaraz po narodzeniu Chrystusa w I wieku, a XX i XXI wiek zabija dzieci poczęte w łonach matek. Herod nie chciał, aby żył Zbawiciel świata, a niektórzy rodzice i przedstawiciele służby zdrowia nie chcą przyjąć największego daru Stwórcy – osoby ludzkiej, jedynej i niepowtarzalnej, powołanej do szczęścia i uszczęśliwiania innych.

Cieszy, że do tej międzynarodowej fali przeżywania Święta Młodzianków dołączyli się też wilnianie, w sposób jakże wymowny dodając temu świętu wymiaru swej odwagi i pokuty. Tego dnia zaskoczyła nas bowiem nieoczekiwana ślizgawica. W ciągu kilku godzin jezdnie i chodniki pokryły się taflą lodu przypominającą powierzchnię lustra, a więc obchód tego święta mógł narazić wszystkich uczestników na upadki, różne urazy lub złamania. A tymczasem nadspodziewanie duża liczba wiernych wędrowała najpierw do kościoła pw. Ducha Świętego, a potem w procesji – przed oblicze Matki Miłosierdzia w Ostrej Bramie.

O wielkości i godności daru życia świadczą najbardziej wyrzuty sumienia i cierpienia ojców tudzież matek, którzy go odrzucili. Czy zdają sobie sprawę z tego, że w wieczności czeka ich spotkanie ze swoim zabitym dzieckiem? Piszę to jako lekarz-psychiatra, który wciąż styka się z tym problemem i z wielkim trudem usiłuje koić ból zranionych w swoim ojcostwie i macierzyństwie osób, które dopuściły się aborcji.

Przecież już od chwili poczęcia, czyli połączenia komórki jajowej z plemnikiem, mamy do czynienia z człowiekiem obdarzonym nieśmiertelną duszą. Gdyby rodzice uświadomili sobie bądź zechcieli przyjąć tę prawdę, może nie odważyliby się zabić tej najmniejszej, najbardziej bezbronnej osoby ukrytej w miejscu zdawałoby się najbardziej bezpiecznym, bo pod sercem matki.

Święto Młodzianków uczciliśmy w Wilnie jako dzień dziękczynienia za dar życia. Dziękowaliśmy Stwórcy za matki, które zechciały nas urodzić, i za ojców, którzy troszczą się o nasz byt codzienny; za ich miłość małżeńską i rodzinną. Był to więc nie tylko dzień przepraszania za zbrodnie, ale i uświadomienie sobie wielkiego daru życia, jaki otrzymaliśmy od Boga. Tym należy wytłumaczyć tak wielki zapał wszystkich obecnych.

Odważni – kobiety i mężczyźni, Polacy i Litwini – (w czasie procesji różaniec był odmawiany w obu językach) dziękujemy Wam!

Dziękujemy za udzielone błogosławieństwo ks. biskupowi Juozasowi Tunaitisowi i jego obietnicę uczestnictwa w przyszłym roku (z powodu grypy ksiądz biskup nie mógł tego roku być obecny). Bardzo serdecznie dziękujemy księdzu Wiktorowi Bohdziewiczowi, proboszczowi parafii pw. Ducha Świętego w Wilnie, bez którego zgody i akceptacji nie byłoby w ogóle tej pięknej i potrzebnej uroczystości. Słowa szczególnej podzięki składamy księdzu Markowi Gładkiemu, wikariuszowi parafii pw. Ducha Świętego i opiekunowi Wspólnoty Obrońców Życia za piękną homilię i prowadzenie procesji. Bardzo nas ucieszyła obecność i koncelebra podczas Mszy Świętej księdza Tadeusza Jasińskiego, redaktora miesięcznika „Spotkania”.

Zakończenie procesji w kaplicy Matki Bożej Ostrobramskiej zawdzięczamy ks. prałatowi Janowi Kasiukiewiczowi, jej kustoszowi. Serdeczne za to „Bóg zapłać!”.

Matce Bożej Miłosierdzia powierzyliśmy obronę życia poczętego na Litwie i w świecie oraz osobiście oddaliśmy Jej siebie, naszych bliskich i wszystkie nasze sprawy.

Ostatnim tak istotnym akordem było odśpiewanie suplikacji – czyli przeproszenie Stwórcy za nieuszanowanie Jego Praw.

Głębokie przeżycie tego wieczoru zaowocowało zaproszeniem księdza Marka Gładkiego wszystkich uczestników do kontynuowania w przyszłości podobnej celebracji Święta Młodzianków i utrwalenia go w tradycji Wilna.