Via Dolorosa w Jerozolimie

Tradycja nabożeństwa Drogi Krzyżowej
Z apokryfów dowiadujemy się, że Matka Najświętsza, gdy mieszkała na górze Syjon, nawiedzała miejsca, związane z ostatnimi godzinami życia swego Syna. Towarzyszył Jej często św. Jan, zapewne bywał też św. Piotr. I tak się zaczęło. Z czasem uświęcone męką Pana Jezusa miejsca otaczano coraz większą czcią. 
W XI wieku do Ziemi Świętej przybyli z Europy rycerze, aby bronić świętych zakątków. Szczególnie ważna była im Jerozolima. Z wielką czcią i modlitwą byli tam, gdzie cierpiał Chrystus. W krótkim czasie owe obchodzenie miejsc świętych przerodziło się w swego rodzaju liturgię. Pierwotnie było to nabożeństwo upadków Pana Jezusa. Z czasem zaś na podstawie Pisma Świętego, apokryfów oraz miejscowej tradycji wyznaczono punkty, przy których się zatrzymywano, stąd słowo "stacja".
Podobnie jak przed wiekami, tak i obecnie droga prowadzi od twierdzy Antonia, gdzie skazano Pana Jezusa (J 18, 28nn), przez Lithostrotos (J 19,13) pod antycznym łukiem Hadriana (ze 135 r.), następnie skręca w lewo na główną drogę (Cardo Maximus), aby skierować się w stronę Golgoty. Po drodze mija się dawną bramę, wiodącą na zewnątrz miasta, gdzie mieścił się wierzchołek wzgórza ukrzyżowania. Droga ta została nazwana z łacińska Via Dolorosa – Droga Cierpienia.

Polskie akcenty
Wystrój kaplicy stacji trzeciej ufundowali podczas II wojny światowej polscy żołnierze i uchodźcy polscy z armii Andersa. Rzeźbę upadającego pod krzyżem Chrystusa wykonał Tadeusz Zieliński (1907-1993), żołnierz II Korpusu, zaś w kaplicy stacji IV widnieje płaskorzeźba Matki Bożej Częstochowskiej. Trzeci symbol znajduje się przy stacji XI, już na Golgocie. Przy ołtarzu w miejscu ukrzyżowania Pana Jezusa są dwa świeczniki, a na nich widnieje herb Ojca Świętego Jana Pawła II.

Golgota
Najważniejszą ze wszystkich stacji upamiętnia ołtarz główny na Golgocie. Tutaj Zbawiciel skonał. Miejsce kaźni zostało dokładnie oznaczone w czasach Konstantyna. Matka cesarza, św. Helena, 14 września 326 roku odnalazła relikwie Krzyża Świętego, które następnie złożono w bazylice. Dzisiaj miejsce to oznaczone jest srebrnym kręgiem, otaczającym miejsce ukrzyżowania. Pod ołtarzem stacji dwunastej dotknąć można świętej skały Kalwarii.

Grób Święty
Kierując się na lewo od Kamienia Namaszczenia, wchodzi się do przedsionka, skąd pomiędzy kolumnami widać edykuł, otaczający Grób Święty. Budowla powstała w 1119 roku, a obecną formę nadano w roku 1810. Tworzy ją w pierwszą kolej niewielki przedsionek, tzw. kaplica Anioła, a z niej przez niskie przejście, zmuszające do zgięcia się niemal po pas, przechodzi się do maleńkiego pomieszczenia, zajmowanego w połowie przez sarkofag, pod którym znajduje się Grób Święty. Płyta grobowa jest odsuwana raz na kilkaset lat. Kaplica ta zwana jest również Anastasis, tzn. Zmartwychwstania. 
Nie wszystkim dane jest nawet raz nawiedzić Jerozolimę, choć bywa tam również coraz więcej wiernych z Wilna i Wileńszczyzny. Każdy jednak ma szansę w swojej parafii podążyć drogą bezgranicznej miłości naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Pora zresztą ku temu wydaje się najbardziej stosowna.
Zdjęcia: archiwum pielgrzymki grupy teatralnej "Betania" do Ziemi Świętej