Największy misjonarz świata

Nie bójcie się, otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi.
Jan Paweł II, 22.10.1978 r., w dniu inauguracji pontyfikatu

Jako papież, trzydzieści razy okrążył ziemię – w ciągu 27 lat przemierzył 1,27 miliona kilometrów. Był pierwszym następcą św. Piotra, dla którego pielgrzymki stały się nieodłącznym elementem pontyfikatu.
Jan Paweł II odwiedził 129 krajów podczas 104 pielgrzymek zagranicznych. W Afryce był 13 razy, w Ameryce Południowej – 9 razy, a w Ameryce Środkowej odwiedził 17 krajów. W Azji papieża Polaka przyjęto w 23 państwach, a Oceania gościła go trzykrotnie.
Skąd u papieża Polaka taki misyjny zapał? Odpowiadał na to: Od samego początku mojego pontyfikatu zdecydowałem się podróżować aż po krańce ziemi, by dać wyraz tej trosce misyjnej, i właśnie bezpośredni kontakt z ludami, które nie znają Chrystusa, przekonał mnie bardziej, jak pilna jest ta działalność.
Swój wielki pontyfikat rozpoczął w trzecią niedzielę października, w którą to Kościół katolicki na całym świecie od 1926 roku obchodzi Światowy Dzień Misyjny. W tym dniu wołał: Dzisiaj często człowiek nie wie, co kryje się w jego wnętrzu, w głębokości jego duszy i serca. Tak często niepewny sensu życia na tej ziemi i ogarnięty zwątpieniem, które zamienia się w rozpacz. Pozwólcie więc, proszę was, błagam was z pokorą i zaufaniem! Pozwólcie Chrystusowi mówić do człowieka! On jeden ma słowa życia, tak, życia wiecznego. (…) Chrystusowe słowa docierają do wszystkich ludzi i są przez nich przyjmowane jako posłanie nadziei, ocalenia, całkowitego wyzwolenia. (…) Dla Jego zbawczej władzy otwórzcie granice państw, systemów ekonomicznych i politycznych, szerokie dziedziny kultury, cywilizacji, rozwoju! Nie bójcie się! Chrystus wie, co nosi w swoim wnętrzu człowiek. On jeden to wie!

Redemptoris Missio

Papież swoje przywiązanie do misji ewangelizacyjnej Kościoła wyraził szczególnie poprzez opublikowaną 7 grudnia 1990 roku encyklikę "Redemptoris Missio". Mocno akcentował w niej, że misja głoszenia Ewangelii nie jest bynajmniej zakończona. Ona tak naprawdę dopiero się rozpoczyna. Szczególnie mocno papież podkreślił w niej rolę świadectwa życia chrześcijańskiego, jako głównego sposobu ogłaszania Dobrej Nowiny; przypominał, że prawdziwy misjonarz – to człowiek święty, a świat oczekuje świętych misjonarzy. 
Nie wystarczy zatem zająć się jedynie odnową metod duszpasterskich oraz struktur, starając się lepiej wykorzystać siły, jakimi dysponuje Kościół; nie wystarczy dokładniejsze badanie biblijnych i teologicznych podstaw wiary. Niezbędne jest budzenie nowego "pragnienia świętości" wśród misjonarzy i w całej wspólnocie chrześcijańskiej, a zwłaszcza wśród najbliższych współpracowników misjonarzy.
Papież Polak odniósł się także do wątpliwości wielu chrześcijan, traktujących misje jako przeżytek i pozostałość epoki kolonialnej. Odpowiadając na te zarzuty, odwoływał się do słów św. Pawła, który w pierwszym Liście do Koryntian pisał: Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii (1 Kor. 9, 16). Jan Paweł II z właściwą sobie mocą nauczał, że to Kościół ma stanowić dla świata jasne świadectwo, służąc najuboższym i naśladując prostotę życia Chrystusa.
Miłość papieża do misji wyrażała się także w beatyfikowaniu i kanonizowaniu wielu misjonarzy, ale także wiernych z krajów misyjnych. Znamiennym tego przykładem niech posłuży wyniesienie na ołtarze Józefiny Bakhita, która jako sudańska niewolnica trafiła do Włoch. Jej życie było wypełnione zarówno cierpieniami fizycznymi (okaleczenia), jak i psychicznymi (wyszydzanie z powodu koloru skóry). W Europie Bakhita poznała wiarę katolicką i przyjęła sakramenty. Jan Paweł II wydał dekret o heroiczności jej cnót już w dwa miesiące po inauguracji pontyfikatu, co było kolejnym znakiem jego szczególnej miłości do misji.

Obecność była najważniejsza

Głównym celem papieskich pielgrzymek nie było tworzenie konkretnych dzieł, ale głoszenie Ewangelii poprzez spotkanie z każdym człowiekiem, z jego problemami i realiami, w jakich żyje. Priorytetem było po prostu bycie z ludźmi i wśród ludzi. To właśnie sama obecność Ojca Świętego wzbudzała wielkie wzruszenie w ludziach, do których mówił, a dla wielu jego pełne miłości gesty stały się wspomnieniami na całe życie.
Wędrujący Pasterz, jak go nazywano, pragnął swój misyjny zapał zaszczepić wszystkim wierzącym. Jego pielgrzymowanie miało głęboki rys animacyjny, służyło ożywianiu świadomości misyjnej w sercach członków Kościoła. Wilnu też się udzielił "misyjny bakcyl"; przez lata w Gimnazjum im. J. I. Kraszewskiego działa dziecięce koło misyjne "Boże Promyczki", które wspiera misjonarzy modlitwą i ofiarą. Podążało ono również za Janem Pawłem II, gdy przybywał do swojej Ojczyzny; spotykało go wielokrotnie na zakopiańskiej trasie w 1997 roku, w Siedlcach w 1999 roku i Krakowie – w 2002 roku.

Modlitwa Jana Pawła II za misjonarzy podczas pielgrzymki do Zairu

Błogosławiony bądź, Boże, za świadectwo Twoich misjonarzy. To Ty natchnąłeś ich serca zapałem apostolskim, że opuścili na zawsze swe rodziny i ziemię ojczystą, aby przyjechać tutaj, na ziemię sobie nieznaną i głosić Ewangelię tym, których uważali za swoich braci.
Błogosławiony bądź Boże, za wszystkie łaski, jakie spływają na ten lud, przez ich słowa, przez ich ręce oraz ich przykład. Poświęcili oni swe życie aż do końca. Tutejsza ziemia przyjęła w siebie ich śmiertelne szczątki – niektórych zaledwie po roku pracy misyjnej. Widocznie trzeba było, aby ziarno, które padło w ziemię, obumarło, aby móc przynieść owoc obfity. Spraw, o Panie, aby ten Kościół, zroszony ich potem i krwią, osiągnął dojrzałość. Aby zrodził wiele synów i córek, którzy by zastąpili tych, którzy odeszli. Ażeby imię Twoje było wielbione na tej ziemi afrykańskiej. Amen.